dinsdag 31 mei 2011

Royal Mile

Zo genoemd vanwege Edinburgh Castle aan de ene kant en Holyrood Palace aan de andere kant. De afstand daartussen is ongeveer 1,6 kilometer. Holyrood Palace is in Edinburgh het logeeradres van koningin Elizabeth. Als ze in de stad is, kerkt ze, vanuit het paleis gezien, een klein stukje terug de Royal Mile op, in de Canongate Kirk, een kerk met een volledig lichtblauw interieur. Prachtig!


De kerk is gewijd aan Sint Hubertus. Vandaar dat je overal in het gebouw herten ziet met een kruis tussen hun geweistangen.


'Volgens de legende bekeerde Hubertus zich tot het christendom na het zien van een hert met een schitterend stralend kruis tussen de geweistangen. Dat zag Hubertus toen hij in het jaar 683 het hert op Goede Vrijdag – de sterfdag van Christus – najoeg met zijn kruisboog in de bossen van de Ardennen. Vlak voor hij aanlegde voor het genadeschot met een pijl uit zijn boog, draaide het hert zich om en toonde Hubertus zijn gewei met daartussen het stralende kruis. 
Hubertus hoorde een stem zeggen: "Hubertus, waarom verlies je je tijd in dergelijke bezigheden? Als je je niet tot de Heer keert, zul je naar de hel gaan." Hubertus knielt neer en vraagt wat hij moet doen. "Ga naar mijn dienaar Lambertus en doe wat hij u zegt," is het antwoord.
Bij het zien van het kruis en het horen van de stem, herinnert hij zich ook dat een hert een deel van Gods schepping is, die onderhouden en bewaard moest worden.
De oorzaak voor zijn jachtpassie – zo verhaalt de legende – is dat zijn geliefde jong was gestorven.' 
(bron: www.jachthoornblazers.nl)

Een andere bekende kerk op de Royal Mile is de St Giles' Cathedral, met daarin de kapel gewijd aan de Orde van de Distel (The Thistle Chapel), opgericht in 1687 door koning James VII van Schotland (koning James II van Engeland). De orde komt nog altijd bijeen. 


Van de kathedraal is het nog maar een klein stukje lopen naar het bekendste bouwwerk boven aan de Royal Mile: Edinburgh Castle. Elke dag (met uitzondering van de zondag, Goede Vrijdag en Eerste Kerstdag) om 13.00 uur precies gaat hier een kanon af, de One o'clock Gun. Oorspronkelijk was dit een tijdsignaal voor de schepen in de Firth of Forth en de haven van Leith.


Burns Guest House

Ik kwam er voor het eerst terecht in 2004, na een wandeltocht over het Fife Coastal Path, tussen North Queensferry en St Andrews. Na zes dagen wandelen nog wat dagen nagenieten in de stad der steden: Edinburgh. Mrs Burns zwaait er de scepter, in het gelijknamige guesthouse. Vriendelijk en correct, en altijd bereid om al je vragen te beantwoorden en je de stad in te sturen met handige tips. Zo'n typisch Schots, maar ook wel een beetje Engels guesthouse, met overal gebloemd tapijt! Inmiddels ben ik er met mijn vriendin nog vele malen meer geweest. Handig, zo'n vast adres in het buitenland. Een belletje en je kan erheen. Maar helaas, onze 'gastvrouw' komt op leeftijd en gaat er binnen niet al te lange tijd mee stoppen.

Edinburgh (1)


Edinburgh... Ik durf te stellen dat dit de mooiste stad op onze aardbol is. Het is een hele compacte stad. Edinburgh is ontstaan op een rots. Alleen op die rots kon je vroeger wonen. Daaromheen was het allemaal moeras. Daardoor bouwden ze op de rots steeds verder de hoogte in. Op de Royal Mile, de 1,6 kilometer lange straat die over de rots loopt, zie je daardoor nu nog 'flats' van honderden jaren oud. Door al die hoge gebouwen en torentjes oogt de stad heel victoriaans. In de negentiende eeuw werd begonnen de moerassen droog te leggen en te bebouwen. Maar er is nog steeds veel groen. Onder aan de rots vinden we Princes Street Gardens.


En een prachtig uitzicht heb je vanaf de groene heuvel Calton Hill, met ergens verstopt voor wie het vinden kan een smal paadje naar beneden: Jacob's Ladder.


Een nog hogere berg is Arthur's Seat in Holyrood Park. In de stad ligt ook een uitgestrekt golfterrein: The Meadows. Via dat golfterrein en het aangrenzende West en East Meadows Park loop je heel ontspannen de stad in. Een handige route als je logeert in een van de vele guesthouses van Gilmore Place.

Het zout van de zee

Een fiets, zo'n lage Franse, huur je bij de plaatselijke Peugeot-garage. De bakker zit twee deuren verder. En zo kan het gebeuren dat je met het heerlijkste brood van de hele wereld thuiskomt voor het ontbijt. Overdag is het heerlijk landerig fietsen door de zoutlanden van het achterland...



...en in de avond kan het uitzicht aan het strand er zwaar romantisch zijn.


Le Croisic

Wat Zandvoort is voor de Amsterdammers is Le Croisic voor de Parijzenaars. Zoals er al heel lang een trein van Amsterdam naar zee gaat, zo gaat er ook al heel lang een trein vanuit Parijs die kant op. Amsterdam - Zandvoort en Parijs - Le Croisic, een parallel met alleen een verschil in kilometers. Dat de Parijzenaars er al heel lang komen, in Le Croisic (en in Batz-sur-Mer), zie je aan de buitenhuizen en de zogenaamde résidences, die hier al zo'n honderd jaar staan. Oude chique vakantieverblijven voor de welgestelden van vroeger, nu, wat aangepast en verbouwd, voor iedereen beschikbaar. Frisse zeelucht voor de stadsbewoner. Het is niet zo vreemd dat er in dit kleine havenplaatsje een TGV stopt, want het spoor, en het stationnetje op slechts enkele tientallen meters van zee, zijn hier al net zolang als de toeristen hier komen, en de TGV is in Frankrijk een hele gewone trein.


zondag 29 mei 2011

Een paradijs


Dat is voor mij deze plek in Batz-sur-Mer - Le Croisic, een plaatsje in de zuidoosthoek van Bretagne, bij de zoutvelden. Uitzicht vanaf het terras van het schitterende fin-de-siècle vakantiegebouw Résidence Valentin Plage op het gelijknamige strand. Met mooie grote losse huizen, als in de bekende film van Jacques Tati: Les vacances de Monsieur Hulot. En een heuse zeilschool.


We waren er september 2007. Hieronder nog een plaatje uit de folder van het vakantiegebouw tijdens de zomermaanden.