maandag 30 december 2013

Eindejaarsgevoel


2013 was een mooi jaar, een jaar dat al meteen zo eervol begon, een jaar waarin we weer even terug waren in het paradijs, vlak bij het strand van Monsieur Hulot, een jaar waarin ik eindelijk, na zes jaar dat affiche mee mocht nemen, gesigneerd door de schilder op zee, een jaar waarin we meezongen met Willeke in het Vondelpark en genoten van het Concertgebouworkest op de Prinsengracht, met als absoluut hoogtepunt de vertolking van de Puccini's 'Nessun Dorma' door Joseph Calleja, een jaar ook waarin we voor het laatst genoten van ons mooie strand, waar ze nu een meer dan overdreven dikke dijk van zand en beton langs leggen, een jaar van gezelligheid in gastvrij Friesland, een jaar waarin we de paus gezien hebben, én gehoord, in mooi Rome. 2013 was ook het jaar waarin ik weer even terug was in m'n oude school, in het filmzaaltje, het was een jaar dat niet zo goed eindigde voor Zorro. Maar misschien zijn we op de een of andere manier toch nog op tijd. We blijven daarom hopen en bidden, ook in het nieuwe jaar. Want 'het enige wat je kan doen, met dieren zowel als met mensen (...), is naar ze kijken terwijl ze nog leven, naar ze kijken en ze tegen je aandrukken'.

vrijdag 27 december 2013

Zorro wordt oud (2)


Waar hij ook graag water drinkt, is uit het gootje op het balkon. Daar stroomt altijd water door als de olijfboom water krijgt. Niet veel mensen weten dat je een olijf, vooral 's zomers, iedere dag flink moet begieten. Het is een plant uit warme streken die, in tegenstelling tot wat je zou denken, juist veel water nodig heeft. Zorro vindt vooral dát water reuze-interessant en smakelijk. Als de olijfboom water krijgt, zit ie keurig bij het gootje te wachten tot het daar, gefilterd door de olijfbomengrond in terechtkomt. Het is zíjn olijfboom. Hij heeft hem gekregen toen Beer doodging. Hij mag er graag onder zitten, ook op een plankje. Het zit vastgespijkerd op de leuning van een bankje en zit er al wat langer dan het plankje op de verwarming, vanaf dat de olijfboom er staat, in maart alweer drie jaar geleden. Door het plankje kan ie goed bij de takken. Zo'n boompje kan heel wat hebben hoor, als je het maar water geeft.

NB: Het bericht hierboven is inmiddels achterhaald. Sinds dinsdag namelijk weten we waarom Zorro zoveel water drinkt. Hij heeft het aan z'n nieren. Maar of dat ook al zo was de afgelopen zomer toen hij het gefilterde water van de olijf dronk, weten we niet. De zomers ervoor deed ie dat namelijk ook al, zoveel drinken. Maar de laatste anderhalve maand bij de kraan wist ie niet van ophouden. En ook z'n drinkbakje in de keuken raakte veel te leeg. Gelukkig was er Josine die riep dat we misschien eens met hem naar de dokter moesten. Uit het bloed dat bij hem is afgenomen, is nu naar voren gekomen dat z'n niertjes niet meer helemaal optimaal werken. Hij is meteen op een speciaal dieet gezet en over een maand weten we meer.

dinsdag 24 december 2013

Stil kijken


'Wat is er toch aan katten, dat zij in staat zijn om bij mensen dat eigenaardige gevoel van bekoring en verlangen op te roepen? Is het erfelijk? Hoe lang bestaat het al? In mijn somberste momenten denk ik wel eens aan al het spinnen dat er, miljoenen jaren lang, door katten is gedaan terwijl er nog geen mensen waren om ernaar te luisteren. De natuur is vol verspilling.
Zo ook dat gevoel van verlangen. Waarnaar eigenlijk?
Ik denk naar de grote uiteindelijke communicatie. Het wegvallen van alle obstakels die ons – katten en mensen – op het ogenblik nog scheiden. Een gevoel van: éénmaal komt het ogenblik dat we het elkaar allemaal zullen kunnen vertellen, zonder inspanning, zonder kans op misverstand. Later, later.
(...)
Het enige wat je kan doen, met dieren zowel als met mensen (...), is naar ze kijken terwijl ze nog leven, naar ze kijken en ze tegen je aandrukken; niet later, maar nu, nu.'

Rudy Kousbroek, De aaibaarheidsfactor, 8e dr., Amsterdam, 1979, p. 5-8.

zaterdag 21 december 2013

Overwinteren

WinterWelVaart Groningen 2010
't Lijkt wel een kerstkaart.

Het is weer WinterWelVaart in Groningen. En dat is leuk, vooral als het bitterkoud is, zoals in 2010, toen wij er waren, aan de Hoge en Lage der A.

WinterWelVaart Groningen 2010
En deze wat minder.

woensdag 18 december 2013

Op z'n Katteks ezààd

En hier is weer zo'n lekker boekje vol verhalen over Katwijk en het Katwijks, met als extra een sprookje! Door Jaap van der Marel, met frisse plaatjes van Bert van der Meij.


De flaptekst: 'Dit boek behandelt in achtentwintig korte hoofdstukjes een breed scala aan onderwerpen over het dialect van Katwijk aan Zee. Als toegift bevat het een vertaling in Katwijks dialect van een bekend sprookje. De auteur streefde ernaar een zo levendig mogelijk beeld te schetsen van de taal van Katwijk aan Zee en een en ander vast te leggen voor latere generaties.

Jaap van der Marel (1949) publiceerde eerder over het Katwijks en de sfeer in het Katwijk van de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw in Een handvol rozers (Leiden 2008). Met Leendert de Vink stelde Van der Marel in 2010 een boekje samen met Katwijkse spreuken en gezegdes: Wel wel, 'n huis mit 'n bel en dan nog vollek roupe! (Leiden 2010, tweede druk 2012). Op z'n Katteks ezààd ('Op z'n Katwijks gezegd') bevat alle stukjes die de schrijver in de periode 2009 tot medio 2013 schreef voor De Katwijksche Post. Bert van der Meij tekende de illustraties.'

Uitgegeven door Primavera Pers en te koop voor € 9,50 in alle boekwinkels, musea, cultuurhuizen en wat dies meer zij. 88 pag. ISBN 9789059971639.

vrijdag 13 december 2013

La Grande Bellezza


We zijn er nog langsgelopen, op weg naar het restaurant, de Fontana dell'Acqua Paola op de Piazzale Garibaldi, op het hoogste punt van de stad. Niet wetende dat hier iedere dag om twaalf uur 's middags een kanon wordt afgevuurd, waarmee de film begint. Overdag stoppen er de bussen met toeristen, in de avond en nacht is het de plek voor grootse feesten. In de film dan. Waar alles bruist. Maar onder het plezier schuilen het ouder worden en de melancholie. We zien mooi acteerwerk en prachtige beelden van de stad. La Grande Bellezza ('De grote schoonheid') draait nog.

dinsdag 10 december 2013

Mooie middag met muziek

Nederlands Philharmonisch Orkest - 8-12-2013

Dat is zoiets machtigs, zo'n heel orkest, al die instrumenten, vierenzeventig man-vrouw sterk, allemaal tegelijk, geen valse noot, niet eentje te vroeg of te laat, geen duizendste seconde. Want dat zou je horen. De melodie, alles wat telkens weer terugkomt, o eeuwige cadans, spel tussen hoog en laag, snel en langzaam, hard en zacht. Al die violen, cello's, bassen. Al die stokken tegelijk de lucht in. Hard werken. Muziek is wat je hoort. Het moment een feest!

Nederlands Philharmonisch Orkest - 8-12-2013

Zondag waren we weer even in het Concertgebouw. Cadeautje van m'n vriendinnetje. Dit keer met de muzikanten van het Nederlands Philharmonisch Orkest. Ze begonnen de middag met de ouverture Ruy Blas van Felix Mendelssohn (1809-1847), geschreven voor het gelijknamige toneelstuk van Victor Hugo, een romantisch drama over intriges aan het Spaanse hof. Daarna volgde Symphonie espagnole van Édouard Lalo (1823-1892), vol Spaans temperament, zware grondtonen met als je goed luisterde, een flard flamenco, daardoorheen de vloeiende vioolsolo van Alexander Sitkovetsky. Na de pauze gingen we naar noordelijker streken, met Mendelssohns Schotse symfonie. In vliegende vaart, met een knallend slotstuk.


Om daarna nog even passend na te genieten bij Wildschut, met een overheerlijke zuurkoolstamppot.

donderdag 5 december 2013

Recht, en dan weer schuin schrijven – Lagereschooltijd (4)


En kijk, ze schrijven nu weer schuin. Terwijl wij toen juist weer recht moesten leren schrijven. Ik zie de voorbeeldletters op een kaart naast het bureau van de juffrouw.

maandag 2 december 2013

Zorro wordt oud (1)

Wat ben je toch fotogeniek!

...en hij is dol op water. Water drinken en kopjes geven, dat is het liefste wat hij doet. En terwijl ik dit opschrijf, nog in het klad, moet ik oppassen dat ie m'n pen niet wegduwt (waaruit de lezer niet moet opmaken dat ik m'n stukjes altijd eerst op papier schrijf).
Water drinkt hij altijd uit de kraan boven de wasbak in de douche. Sinds een jaar staat daar een trapje voor, zodat ie er gemakkelijker bij kan. Normaal moest ie dan via de bovenranden van de verwarming verder klimmen. Maar ook daar hebben we het huis nu op Zorro aangepast. Want hij begint die randjes een beetje vervelend te vinden. Dan moet ie te veel balanceren. Ik heb er een plankje op gemaakt, verankerd tussen de twee verwarmingselementen. Zo bestaat het trapje nu niet meer uit twee maar uit drie treden en doet het geen zeer meer aan z'n voetjes.