donderdag 29 mei 2014

donderdag 22 mei 2014

Baie de la Bonne Vierge


Zoals wij ons ooit neervleiden op een van die intieme rotsstrandjes van de Côte Sauvage, de 'Wilde Kust', om precies te zijn in de Baie de la Bonne Vierge, de 'Baai van de Goede Maagd', een klein eindje fietsen van Valentin Plage. Intiem, omdat we dat strandje helemaal voor ons alleen hadden en niemand ons kon zien... dachten we.

Baie de la Bonne Vierge (Bretagne)

We lagen er nog maar net, toen er een hele klas Franse schoolkindertjes het strand op kwam, botaniseertrommeltjes om de schouder. Ik denk dat het de eerste schoolweek was. Op nog geen paar meter van onze handdoeken stapten ze voorbij, druk kwetterend, hamertjes en houweeltjes in de aanslag, de leraar géographie, met baard, ertussenin en erbovenuit. Een hele klas met van die scholiertjes van het type Le Petit Nicolas, zo weggelopen uit een boekje van René Goscinny en Jean-Jacques Sempé. Recht op de rotswanden af die ons omringden. Bloedheet was het er, want geen zuchtje wind. Augustus voorbij. De scholen waren weer begonnen.


1

zondag 18 mei 2014

Dertien


'Vandaag ben ik jarig en doe ik niks anders dan lekker lui op bed liggen in het zonnetje. Zouden jullie ook eens moeten doen als je jarig bent. Super!'

maandag 12 mei 2014

Trix

Opa, oma, nichtje Janna en Trix. De foto moet in 1962 of 1963
gemaakt zijn. De vraag is nog: door wie? Trix is dan drie of vier.

Trix was zo'n hond als in een kinderfilm, maar dan een echte. In het begin woonde ze bij m'n opa en oma. M'n ome Wim, die toen nog thuis woonde, had haar meegebracht toen ze nog een pup was. Hij had het hondje gekregen van een collega van hem die getrouwd was met een dochter van de baas van de schelpenbranderij. Daar, in het gezin van de schelpenbrander, is Trix geboren. M'n tante Wil was toen een jaar of negen, toen Trix werd binnengebracht. Zij werden de beste maatjes. Toen Wil Arris leerde kennen en later met hem trouwde, kwam Trix bij hen wonen. Trix was de leukste en liefste hond van de hele wereld.

vrijdag 9 mei 2014

M'n eerste vorentje


Hier, achter deze muur, had je toen een groot water en ving ik m'n eerste vorentje. Het was ook meteen m'n laatste vorentje, en m'n vader moest 'm van het haakje halen. Dat moet 25 jaar na de oorlog geweest zijn.

zondag 4 mei 2014

Een koffer op de stoep


Altijd als ik naar de dokter moet, staat die koffer daar.

Mijn huisarts zit op de eerste verdieping, de trap op. De trap die al die kinderen zijn opgegaan. Voor je naar binnen mag voor het spreekuur, moet je wachten in de gang. De gang waar al die kinderen hebben rondgelopen. Mijn huisarts houdt praktijk in wat vroeger een weeshuis was, waar Joodse kinderen woonden. Het weeshuis heette Machseh Lajesoumim. Dat betekent 'toevlucht voor het weeskind'. Een veilige plek om spelletjes te doen, muziek te maken met elkaar, of als je van school kwam, aan je huiswerk te beginnen. Of tikkertje te spelen op het plein. Zoals alle kinderen doen.

Als ik het gebouw uit loop, staat die koffer daar.


Alleen die koffer nog.

Op de avond van 17 maart 1943 werden uit het weeshuis 60 kinderen en hun begeleiders weggevoerd naar het station om na een tussenstop in kamp Westerbork te worden vermoord in een Duits concentratiekamp.

De achtergebleven koffer op de stoep herinnert hieraan.



Het gedicht voor de ingang is van Rutger Kopland, uit de bundel Het orgeltje van yesterday (Amsterdam, 2000):

Weggaan

Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.

zaterdag 3 mei 2014

Het Concertgebouw in oosterse sferen


Gisteren was het weer feest in het Concertgebouw. De foyers en de spiegelzaal waren omgetoverd tot een soek, een oosterse markt, en de grote zaal was werkelijk een sprookje om te zien.


Met een optreden van onder andere het symfonieorkest Holland Symfonia, solisten van Het Nationale Ballet en de Libanese zangeres Carola Samaha. Zij zong de sterren van de hemel en kwam na een korte onderbreking opnieuw de zaal in om het publiek ook haar andere glitterjurk nog te laten zien.


Na afloop van het concert was er in de grote zaal een hiphopdansfeest, waarbij, zoals spreekstalmeester Michiel Borstlap had aangekondigd, 'het dak eraf zou gaan'. Dat hadden ze beter achterwege kunnen laten. Het deed vooral veel pijn aan je oren en het gedreun van die bassen kan nooit goed zijn voor dat mooie gebouw.



Meer informatie over het SOUK Dutch Arabic Music & Dance vind je hier en hier.