dinsdag 29 november 2016

Tynjetaler – Mooi Friesland (3)

Friese tynjetaler, normaal met grote gaten, hier door de verpakking wat verfrommeld.

En een tynjetaler, da's gewoon een emmentaler uit Tynje. Zo eenvoudig is dat. Alleen, in Tynje zijn geen dalen. Maar... in Emmen ook niet.

De tynjetaler wordt exclusief gemaakt bij kaasboerderij De Gelder, in Tynje.*

* Tynje is hier op z'n Fries gespeld. In het Nederlands is het Tijnje, maar de uitspraak blijft 'tienje'.

donderdag 17 november 2016

Beelden van Gerard Brouwer – Overzichtstentoonstelling in het DunaAtelier

Gerard Brouwer: 'Een beeld waar muziek in zit.'

Ooit wel eens zoveel hartverwarmende beelden bij elkaar gezien? Kom dan deze winter naar de overzichtstentoonstelling van Gerard Brouwer in het DunaAtelier in Katwijk.

Op de tentoonstelling wordt ook zijn meest recente werk 'Maatjes' getoond. Een beeld waarvan hij hoopt dat het binnenkort levensgroot op de Boulevard wordt geplaatst.

Gerard Brouwer met 'Maatjes'.

Uit het persbericht: Galeriehouder Jan van Munster van Smelik & Stokking Galleries (Amsterdam en Den Haag) noemt Gerard Brouwer getalenteerd, hardwerkend, professioneel en bovenal ongelofelijk aardig. 'Dat zie je terug in zijn beelden,' zegt hij. 'Het is niet voor niets, dat veel van zijn werken terug te vinden zijn in de publieke ruimte. Allemansvrienden zijn het, in de goede zin van het woord. Zijn haringeters, zijn dartele koeien, een kalm grazende kudde, het bloemenmeisje, het zijn allemaal beelden die getuigen van een hartverwarmende eenvoud die velen tot de verbeelding spreekt en wordt gewaardeerd.'

De tentoonstelling in het DunaAtelier is te bezoeken van 27 november tot en met 5 maart 2017, op vrijdag, zaterdag en zondag van 14.00 tot 16.00 uur, met uitzondering van 25 december en 1 januari.
Het DunaAtelier is gelegen aan de Boulevard 73 in Katwijk. Parkeren kan in de ondergrondse parkeergarage aan de Boulevard, uitgang Voorstraat.

Meer beelden van Gerard Brouwer vindt u onder deze knop.

maandag 7 november 2016

Een plein in Venetië (1)


Dit is het plein tegenover waar we logeerden in Venetië. Een plein dat ook in Parijs had kunnen zijn. Bankjes, boompjes, oude mensen, jonge stelletjes, kinderen die eromheen spelen. Soms ook helemaal leeg. En als de zon in de avond zakt, nog warm in de schaduw.

zaterdag 5 november 2016

De taartjes van Venetië


Het begon met broodjes. Omdat het tijd werd voor een broodje. En we daar toevallig liepen. Want je kan overal lopen in Venetië.*


Op het pleintje waar we toevallig liepen, de Campo San Luca, kwamen heel veel straatjes uit, met heel veel hoeken – elk straatje heeft twee hoeken, dus ga maar na –, en op een van die hoeken zat een bakker. Ik moet zeggen: een patissier.


Want we kwamen voor de broodjes en gingen er vervolgens elke dag een gebakje eten.


Want ze hadden er vooral heel veel gebakjes, heel veel verschillende gebakjes ook vooral. Dat deden de Venetianen ook, zagen we, gebakjes eten, dus deden wij dat ook. Een toerist wil toch zo veel mogelijk niet toerist zijn en doen wat de autochtone bevolking doet. Pas dan word je helemaal een met de plek die je bezoekt, ben je los van waar je vandaan komt. Tenminste, dat denk je. Want de autochtone bevolking zal je altijd blijven herkennen, als toerist.


De broodjes kwamen om elf uur, ruim voor lunchtijd, als er aan de rechterkant van het buffet ruimte ontstond naast de gebakjes, de gebakjes daar een beetje op raakten. Als de broodjes dan weer op waren, zou de ruimte weer gevuld worden met gebakjes. Enzovoorts, enzovoorts, dag in, dag uit. Maar nu lagen er melkwitte boterhammen,** sandwiches, met van alles en nog wat ertussen en pistolets met lekker veel zaden erbovenop en pompoenpitten. Wij kozen voor de pistolets. Een mooie zaak, Marchini Time, met een lang buffet, waar iedereen even staand een kop koffie met wat erbij neemt.

* Lopen en verdwalen. De eerste dag zijn we ook echt verdwaald, omdat we terug de Rialtobrug genomen hadden, terwijl we dat heen niet hadden gedaan. Dan gaat het mis. Om eruit te komen, uit onze dwaling, moesten we de brug weer opnieuw nemen, maar nu de andere kant op dan dat we haar terug genomen hadden. Dan zouden we weer in onze uitgangspositie komen en konden we de brug vervolgens negeren, er niet meer overheen gaan, net als we op de heenweg hadden gedaan, en kwamen we weer op de goede weg. Verdwalen hoort bij Venetië, door die straatjes die alle kanten op gaan. Al kun je nooit helemaal echt verdwalen, omdat het eiland is en je er niet af kan.
** Ik zeg melkwit, maar ze waren bijna geel, die boterhammen, als brioches. Het is jammer dat ik er geen foto's van heb.

dinsdag 1 november 2016

De taartdoos van Venetië

Het dogepaleis met links de campanile en het San Marcoplein.

Het dogepaleis, van wie weet hoelang al geleden, dat ontwerp, als een strakke taartdoos, gebaksdoos. Niet helemaal wit of met het logo van de bakker, maar met een eenvoudig patroontje op de buitenkant. Tijdloos ontwerp dat nooit verveelt. Italiaans design in z'n vroegste vorm.