dinsdag 31 oktober 2017

De sloop – De Voorstraat (3)


Je kon het voorspellen. Met het pand van Jamin en Den Hollander's Kruiderij ging het hetzelfde als met al die andere panden in Katwijk. De ene dag een brandje, wel of niet aangestoken, de volgende dag de sloop. Het kan ook een paar dagen later geweest zijn dat ze gingen slopen. En er was niet altijd een brandje voor nodig om te slopen. Maar wat zullen ze in hun handen gewreven hebben, de wethouders, de projectontwikkelaars. Ze konden door. Het hart was eruit. Dat mooie, kloppende hart van Katwijk, dat plaats moest maken voor foeilelijke, nietszeggende jarentachtigarchitectuur.

zaterdag 28 oktober 2017

De brand – De Voorstraat (2)


Om de sloop een beetje te helpen gingen panden in Katwijk meestal vooraf nog gauw even in brand. Tenminste, zo werd erover gesproken in het dorp. Een slooppand kon heel lang leegstaan, maar als de jeugd zich er eenmaal toegang toe had verschaft en er brand ontstond, werd het vaak de volgende dag nog afgebroken. Het was alsof die jeugd gestuurd werd, maar door wie? De wethouders, die de sloop van al die mooie panden maar al te graag wilden bespoedigen? De projectontwikkelaars, de aannemers? Weg is weg, dachten ze. Dan kunnen we bouwen. Je kunt ook wat anders denken na het zinnetje 'Weg is weg': al dat moois, het komt nooit meer terug!



Zo ging het die avond in 1982 ook met het pand van Jamin en Den Hollander's Kruiderij. Er was rook. Er waren zwaailichten. Slangen werden uitgerold. Daar was de brandweer. Ik kon het allemaal zien. Eerste rang. Drukte. Beweging. Oploop. Een ladderwagen. Zo voor mijn raam, het raam aan de Badstraatkant van mijn hoekkamer. Jamin en Den Hollander's Kruiderij stonden in de fik.


woensdag 25 oktober 2017

De Voorstraat (1)

Het straatnaambord dat alles gezien heeft. We zijn er vroeger heel vaak langs en onderdoor gelopen.

Ooit woonde ik in de Voorstraat. Net als Willem Duinen en Anna Boomakkers, de dochter van de groenteboer uit De familie Duinen. Eigenlijk moet ik zeggen dat ik op de hoek van de Voorstraat en de Badstraat woonde. Want ik betrok er een hoekkamer. Boven de kledingzaak van Henny's Rits, waar voor mijn tijd De Gruyter zat. De ingang van het pand bevond zich in de Badstraat. Verderop in die straat was het portiek waar Willem en Anna elkaar voor het eerst kusten.*

Ik heb er veel meegemaakt. Het nieuwe winkelcentrum** rukte op. In de zanderige vlakte met hier en daar wat losse stenen puin stond alleen het pand van Jamin nog overeind, met daarnaast een soort van drogist onder de naam Den Hollander's Kruiderij. Weldra, als ook deze panden gesloopt zouden zijn, zou ik uitzicht op zee hebben. Net als op de derde verdieping van mijn ouderlijk huis. Daarvoor hoefde je niet op de boulevard te wonen. Mijn ouderlijk huis bevond zich in de Zuidstraat, bijna even ver van zee als waar ik nu woonde.

Het pand van Jamin was aan de Badstraatkant. Aan de Voorstraatkant van mijn kamer had ik uitzicht op een makelaardij met daarnaast een Albert Heijn. Handig als je trek kreeg. Onder de overkapping van de supermarkt stonden iedere avond mannen elkaar sterke verhalen te vertellen, te roken en op de grond te spugen. Dikke fluimen. Vooral als ze de tabak pruimden. Om een uur of negen gingen ze uit elkaar om naar hun huizen te gaan.

In de tijd van de sloop van al de panden in de Badstraat is ook het straatnaambord VOORSTRAAT van de muur gevallen, de muur van de makelaardij. Een straatnaambord dat alles gezien heeft. Het hangt bij mij in de hal, als herinnering aan een voorbije tijd.

* Adri van Beelen, De familie Duinen. Kroniek van Katwijk, Leiden, Primavera Pers, 2017, p. 38.
** Het wordt ook wel badcentrum genoemd, al weet ik niet of dat een officiƫle naam is.

zaterdag 21 oktober 2017

Adri signeert!


Vanmiddag bij boekhandel Het Baken, Secr. Varkevisserstraat 37 te Katwijk aan Zee, van 14.00 tot 16.00 uur. Met een handtekening van de schrijver of nog een paar woorden meer, wordt zo'n boek over de familie Duinen ook een heel persoonlijk boek!

vrijdag 13 oktober 2017

De familie Duinen is nu een boek!


Vanavond mocht ik uit handen van schrijver Adri van Beelen het eerste exemplaar van De familie Duinen. Kroniek van Katwijk ontvangen.

En ik ben blij dat het er is. Ik was al een tijdje fan. Vanaf 2015, toen het als feuilleton in De Katwijksche Post verscheen. 'Om z'n sfeer, z'n goeddorpse sfeer, de verbeelding van het gewone, op zo'n manier opgeschreven dat het allemaal zomaar vanzelf lijkt te gebeuren. Dat is waardoor ik erdoor gevangen raakte,' schreef ik op 9 juni van dat jaar. 'Al die afleveringen achter elkaar, dat is zo mooi, dat leest al helemaal als een boek.'

En nu is het dat ook echt. Een boek. En heb je alles bij elkaar. De hele geschiedenis van de familie Duinen. En daarmee ook de hele geschiedenis van Katwijk. Door de ogen van Willem Duinen. Al die plekken en gebouwen die passeren en die het dorp zijn eigenheid gaven, er niet meer zijn, maar in het verhaal opnieuw tot leven komen. Je bent weer eventjes binnen in het weeshuis, het gasthuis, noem maar op. Al die straten en stegen. Je loopt erdoorheen. De groenteboer waar Willems vrouw Anna werkt en waar alle nieuwtjes verteld worden. Waar de hele wereld binnenkomt.

Heel knap hoe Adri van Beelen je dat allemaal laat meebeleven. Met veel warmte opgeschreven. Dit boek is zo mooi! Je kunt erin wegdromen, in wegraken, wegverdaege, zeggen ze in Katwijk.


Uit de folder:

De familie Duinen. Kroniek van Katwijk

Deze kroniek van de Katwijkse familie Duinen begint in 1922. Het verhaal neemt de lezer vervolgens mee door de afgelopen eeuw tot aan de nieuwjaarsnacht op de drempel van het nieuwe millennium. Adri van Beelen plaatst de lotgevallen van de Duinens tegen de achtergrond van het wereldgebeuren. Alles komt voorbij: de crisisjaren, de Tweede Wereldoorlog, de wederopbouw, de roerige jaren zestig en zeventig, de zakelijke jaren tachtig en negentig. Met liefde en groot inlevingsvermogen beschrijft Van Beelen de kleine levens van de Katwijkers, zowel die van de oudste generatie ('Nooit van Kattek weg-eweest, gelokkig'), als die van de  jongeren. Ook in hun bestaan speelt het dorp nog steeds een hoofdrol.

De familie Duinen verscheen eerder in feuilletonvorm in De Katwijksche Post.

Beschikbaar vanaf vrijdag 13 oktober
Uitgave: Primavera Pers, 160 pag.
ISBN 978-90-5997-252-0
€ 14,50

zaterdag 7 oktober 2017

De UNI (2)

Dit is wel de braafste foto die ik van mezelf heb.

Na het trommelen heb ik nog een blauwe maandag tuba gespeeld. Liever had ik trompet gespeeld, maar er was op dat moment geen trompet voorhanden. Een trompet, dat was m'n droom, instrument met de grootste dynamiek, die reikt van het schetterende geluid in een brassband tot de zoetgevooisde klanken van Chet Baker.
De tuba mocht je wel mee naar huis nemen. De buren zullen er wel gek van geworden zijn. Je kunt het niet op een plankje doen, zoals bij het trommelen, en een koptelefoon heb je er niet voor. Misschien inmiddels wel.
Maar zoveel herrie als een trompet* maakt een tuba niet. Ik vond het maar saai, en dus hield ik ermee op. Trommelen ging ik ook niet meer. Een trompet, ja, dan had het misschien nog wat geworden met mij, bij de UNI.

* Op het orgel na, maar dat zijn in feite heel veel trompetten bij elkaar.